Nasze Domy

Dom Serca dla studentów w Wiedniu przyjmuje corocznie kilku studentów na semestr, rok lub dłużej. Biorą oni udział w życiu codziennym Domu Serca, w ramach wolnego czasu włączając się w modlitwę i apostolat.

Dom Serca znajduje się w Tirrases, części miasta Curridabat, a dokładniej przy parafii św. Jadwigi. Tirrases było miastem z dużymi plantacjami kawy, które były stopniowo przejmowane przez tutejszą ludność. Dzięki temu miejsce to stopniowo zaczęło się rozwijać. Dom Serca znajduje się na granicy między biednymi i zamożnymi dzielnicami. Znajduje się w prawdziwym sercu dzielnicy i staje się mostem między jej różnymi częściami. 

Dom Serca im. Maurice Zundel oferuje możliwość życia modlitwą i współczuciem dla studentów i osób zaczynających zawodową karierę. Dzielą oni swoje codzienne życie ze stałymi członkami Domów Serca. Dom Serca w Szwajcarii otworzył przestrzeń swojego domu dla biur ONZ.  Oprócz pracy, życia wspólnotowego oraz obecności wśród przyjaciół i sąsiadów, misja Domów Serca w Szwajcarii obejmuje również szkolenie przyszłych wolontariuszy pochodzących z tamtego rejonu, dzielenie się doświadczeniem z misji, szukanie  środków na działalność Fundacji oraz organizację wydarzeń kulturalnych.

Dom Serca starają się łączyć, z pozoru, przeciwstawne światy - biznesu i sztuki, bogatego centrum miasta z marginalizowanymi obrzeżami. Odwiedzamy zarówno jednych jak i drugich, żyjemy współczuciem w miejscach pracy i nauki, organizujemy spotkania, które pozwalają każdemu odnaleźć sens jego powołania.

Lwów jest największym miastem w zachodniej części Ukrainy i historycznym centrum Galicji, byłej prowincji polskiej i austriackiej, która później stała się częścią ZSRR. Społeczność Lwowa tworzą m.in. osoby wyznania rzymskokatolickiego, grekokatolickiego oraz prawosławni, żyjąc ze sobą w zgodzie i wzajemnym poszanowaniu. Dom Serca na Ukrainie należy do Kościoła Rzymskokatolickiego, ale jest ściśle związany z Kościołem greckokatolickim we Lwowie. Odgrywa rolę pomostu między „dwoma płucami” Kościoła. Latynosi, grekokatolicy i prawosławni spontanicznie spotykają się w Domu Serca. Na początku istnienia Domu na Ukrainie wolontariusze odwiedzali tamtejszą Akademię Sztuk Pięknych, tworząc bliskie relacje ze studentami. Obecnie często towarzyszą oni wolontariuszom w apostolatach.

Wioska Domów Serca – Fazenda do Natal

Fazenda ma powierzchnię około 160 hektarów, na których znajduje się kilkanaście domów tworząc wioskę Domów Serca. Znajdują się tam m.in. kaplica, domy mieszkalne, szkoła, kuchnia z jadalnią, pralnia i piec do wypieku chleba. Fazenda do Natal nie jest wioską w znaczeniu administracyjnym, ale miejscem, w którym mieszkają razem wolontariusze (także małżeństwa), osoby konsekrowane oraz Brazylijczycy, którzy mogą tu znaleźć czasowy dom: opuszczone, chore dzieci, starsze i samotne osoby, samotne matki z dziećmi. Każdy kto tu się znalazł może liczyć na trochę ciszy i spokoju, zaznać odpoczynku, liczyć na wsparcie i przyjazną dłoń, a nade wszystko być bliżej Boga. Życie tutaj jest proste, wspólnotowe i zorganizowane: praca (prace terenowe, sprzątanie, gotowanie, zajmowanie się dziećmi), wspólna modlitwa, odpoczynek oraz apostolaty poza wioską. 

Na Pradze występuje wiele problemów społecznych, które pociągają za sobą szereg negatywnych skutków: ubóstwo, bezrobocie, alkoholizm, problemy wychowawcze czy bezdomność.

Jednak największym problem mieszkańców stolicy, największego miasta w Polsce, jest poczucie wyobcowania i wielkie cierpienie spowodowane poczuciem samotności i nieprzydatności społecznej, co w konsekwencji często prowadzi do depresji.

Dom Serca jest domem dla wolontariuszy oraz studentów, którzy łączą naukę i zaangażowanie się w pracę wolontariacką na rzecz ubogich i cierpiących.

Upały jakie panują latem w Buenos Aires sprawiają, że ludzie prowadzą nocny tryb życia, starając się nacieszyć chłodem nocy, co rekompensują długim snem do południa. Nie sprzyja to pracy, którą łatwo utracić z powodu braku regularności. Jednak zaskakująca przy tym wszystkim jest prosta wiara ludzi, którzy choć doświadczani różnymi sytuacjami, szczerze wierzą w Boga.

Pomimo wielu problemów i biedy mieszkańcy dzielnicy Villa Jardin, gdzie znajduje się Dom Serca, są pogodni i bardzo pomocni dla misjonarzy oraz dla siebie nawzajem. Wszyscy się dobrze znają i potrafią współczuć oraz dzielić się dobrem. Tradycja picia mate z jednej tykwy wyraża ich główną zasadę - dzielenia się. Dzielenia się uśmiechem, czasem, radością, a niekiedy też smutkiem. Tym samym pomagają wolontariuszom Domu Serca szerzyć ich misję – dzielenia się miłością.

Społeczeństwo Chile podzielone jest pomiędzy biednych a bogatych. To rozwarstwienie bardzo dokładnie widać w portowym mieście Valapaiso, w którym znajduje się Dom Serca. Północna cześć miasta należy do ludzi bogatych. Na ozdobionych klombami kwiatów ulicach można zobaczyć nowoczesne samochody, białe domy z dużymi oknami i tarasami, na których można ogrzać się po wyjściu z basenu. Pozostałe części miasta pokryte są ułożonymi bardzo blisko siebie małymi domkami z drewnianych płyt i kawałków metalu.

Porvenir Bajo jest najbardziej niebezpieczną i najbiedniejszą częścią miasta. Problemami dzielnicy są duży stopień bezrobocia, uzależnienie od narkotyków, przemoc oraz wysoka przestępczość. Mimo wielkiego cierpienia i samotności, z jakimi zmagają się mieszkańcy dzielnicy, zaskakują oni swoją otwartością i gościnnością w stosunku do wolontariuszy Domu Serca. Każdego z nich traktują jak członka swojej rodziny.

Wolontariusze Domu Serca odwiedzają jednak dzielnicę bez przeszkód. Mają w nich przyjaciół, są tam więc nie tylko szanowani, ale i kochani. W końcu często odwiedzają matki, babcie, czy dzieci członków gangu.

Poza gangami, największym problemem Salwadoru są porozbijane rodziny. Widać to szczególnie w dzielnicach biedy. Większość dzieci wychowuje się bez rodziców, ponieważ albo znajdują się oni w więzieniu albo nielegalnie w Stanach Zjednoczonych. Wolontariusze w Salwadorze stają się źródłem matczynej miłości dla opuszczonych dzieci, wnukami dla samotnych starców, synami dla matek, których dzieci są w więzieniu i przyjaciółmi dla młodzieży, która nie wychodzi z domu. Jednym słowem są obecnością. Obecnością tej bliskiej osoby, której tak bardzo tu brakuje.

Rumuni to naród otwarty i bardzo gościnny. Wielu Rumunów opuszcza jednak kraj i wyjeżdża do pracy za granicę. Wolontariusze Domów Serca często spotykają się z wielką samotnością opuszczonych przez dzieci osób starszych, czy dzieci, które pod nieobecność pracujących rodziców, przebywają w placówkach opiekuńczych. Wiele kobiet musi samotnie wychowywać gromadkę dzieci, ponieważ mężowie albo pracują za granicą albo przebywają w więzieniu.

Dom Serca znajduje się w Transylwanii, inaczej nazywanej również Siedmiogrodem. Jest to region łączący wiele kultur i religii. Mieszkają tu Rumuni w większości należący do Kościoła Prawosławnego, jednak są również Rumuni będący katolikami – rzymskimi lub greckimi. Mieszkają tu także Węgrzy, którzy stanowią trzon Kościoła Rzymskokatolickiego, ale są i Węgrzy wyznania protestanckiego. Są również Romowie, którzy z chęcią włączają się w nowopowstające wspólnoty protestanckie.

Wolontariusze Domu Serca są przyjaciółmi dla każdego, przez co stają ponad podziałami. To właśnie w Domu Serca osoby z każdej z tych grup mogą się razem spotkać i usiąść przy stole.

Choć tak naprawdę komunizm jest tylko kolejnym etapem zniewolenia narodu kubańskiego. Faktem jest, że Kuba zawsze była pod czyimś panowaniem i nigdy nie była stuprocentowo niezależna i wolna. Te lata zniewolenia sprawiły, że wolność w pojęciu Kubańczyków stała się mgliście brzmiącą ideą, za którą tęsknią, ale z którą w głębi serca już trochę się pożegnali. Jednocześnie starają się żyć tu i teraz, codziennie na nowo oswajając to wszystko co trudne i nie do zmienienia. Spora część Kubańczyków postanowiła poszukać jednak szczęścia poza krajem, emigrując głównie do Stanów Zjednoczonych. To spowodowało jeden z problemów, który najbardziej trawi kubańską społeczność: samotność. Wielu ludzi, zwłaszcza starszych, żyje w zupełnym opuszczeniu. To często z nimi spędzają czas wolontariusze Domu Serca.

Młode matki często wychowują swoje dzieci same, gdyż ojcowie nie zawsze interesują się ich wychowaniem. Przemoc w domach i wzajemna agresja to kolejny  z problemów  w dzielnicach biedy. Ludzi jednak jednoczny tutaj tradycja picia i dzielenia yerba mate. Jest to tradycyjny trunek parzony gorącą wodą z liści yerby. Piłka nożna i karnawał to z kolei ulubione sposóby spędzania wolnego czasu przez Urugwajczyków. W tych dwóch aktywnościach można doświadczyć ducha tego kraju. Pasja i energia do piłki nożnej, radość, śpiew i candombe na ulicach miasta. Wolontariusze Domów Serca starają się w te radości i smutki życia codziennego wnieść promyk Bożego światła.

Ogromnym problemem społecznym, zaraz po bezdomności, czy wysokiej przestępczości, jest samotność ludzi starszych i chorych mieszkających w domach pomocy czy schroniskach dla bezdomnych. W tym mieście pełnym atrakcji ciężko znaleźć przyjaciela, który zechce wysłuchać i po prostu bezinteresownie poświęcić czas dla drugiego człowieka.  Człowiek chory nie jest już nikomu potrzebny i spychany jest na margines społeczeństwa. Wolontariusze odwiedzają szpitale, domy pomocy czy schroniska dla bezdomnych,  aby dawać nadzieję i wypełniać tę pustkę samotności, której jest coraz więcej. 

Miasto biedy – pełne dzielnic ubogich, gdzie dom od domu oddzielony jest wąską dróżką, na której toczy się życie. Nie musisz jechać na obrzeża, by znaleźć się na gwarnej i ubogiej uliczce – są bardzo blisko zakorkowanej siedmiopasmówki. Miasto uśmiechów, których podobno jest 300 rodzajów. Miasto  skrytych ludzi, a jednak w ich języku jest tyle słów na opisanie uczuć. Miasto ludzi, którzy kochają, płaczą, nienawidzą, boją się. Żyjących, i tak jak każdy, szukających przyjaciół, akceptacji, miłości i ciepła. Gdzie pośród ludzi z innej kultury można doświadczyć, że przyjaźń jest tęsknotą każdego człowieka. Że jest takie miejsce w sercu, w którym tli się to samo pragnienie.

Od 2008r. Grecja pogrążona jest jednak w głębokim kryzysie ekonomicznym, z którym wciąż nie może sobie poradzić. Grecję zamieszkuje prawie 11 milionów mieszkańców i 3 miliony emigrantów pochodzących głównie z Albanii, Kongo, Nigerii, Afganistanu i Syrii. Silny napływ imigrantów wywołuje jednak problemy i napięcia w kraju. Są oni marginalizowani przez społeczeństwo, długimi miesiącami żyją na ulicy, bez pomysłu na zmianę swojej sytuacji. To często właśnie im najbardziej potrzeba posługi wolontariuszy Domów Serca. Bo to właśnie oni są najbiedniejszymi z biednych – bez rodziny, bez przyjaciół, bez przeszłości i bez nadziei.

Misjonarze Domu Serca w dzielnicy El Pedregal nie rozwiązują tych problemów. Nie potrafią nawet udzielić rady swoim przyjaciołom o tym, jak żyć będąc otoczonym taką niesprawiedliwością. Ale potrafią zaparzyć kawę i wysłuchać ich zmartwień. Potrafią złapać za rękę i pokazać Przyjacielowi, że w tych najtrudniejszych sytuacjach Bóg jest jeszcze bliżej niego. Pomagają też dostrzec piękno ich kraju, opowiadając o tym, jaki piękny widok zauważyli z busa lub jak dobrze ich potraktowano, gdy się zgubili. Dzieląc się swoim świadectwem, opowiadając o swoich rodzinach, kraju pochodzenia czy pasjach, budzą w młodych ludziach coś, co pozwala im zatrzymać się i spojrzeć na swoje życie i swoje otoczenie innymi oczami – oczami nadziei. To właśnie największa potrzeba Hondurasu - nadzieja.

Domy Serca są tym miejscem gdzie mogą poczuć, że jest ktoś kto ich zauważa, kto dostrzega i docenia ich codzienną walkę. Jest to miejsce gdzie kasty tracą swe znaczenie i każdy jest traktowany z miłością.

Wioska Domów Serca – Ogród Miłosierdzia

Wioska Domów Serca składa się z rozsianych na paru hektarach domków. Nie jest wioską w znaczeniu administracyjnym, tworzy jednak społeczność ludzi żyjących w określony sposób. Mieszkańcami wioski są zarówno wolonatriusze, jak i osoby konsekrowane oraz Hindusi, dla których Ogród Miłosierdzia jest schronieniem i miejscem odpoczynku. Niektórzy trafiają do niego na parę dni, inni na kilka lat. Wszystko zależy od ich sytuacji życiowej, pragnień, ograniczeń i marzeń. Najważniejsze jednak, że wszyscy mieszkańcy tworzą wspólnotę, która każdemu z jej członków pozwala wzrastać oraz kochać i być kochanym.

Dom Serca św. Filipa Neri, Procida

Procida to najmniejsza z trzech wysp Zatoki Neapolitańskiej w Kampanii. Znajduje się zaledwie o godzinę drogi łodzią z Neapolu. Jest piękną wyspą i nie potrzeba wiele czasu, aby się w niej zakochać. Ubóstwo ekonomiczne jest tu niewielkie, jednak łatwo dostrzec tu wiele nieszczęść duchowych. Wielu cierpi tu z powodu samotności i braku znaczenia: osoby starsze żyją samotnie lub w towarzystwie kobiet z zagranicy, wynajętych do opieki nad nimi. Rodziny często są podzielone, młodzi się nudzą, pozostawieni sami sobie, a wielu z nich szuka schronienia w narkotykach.

Dom Serca im. Don Bosco, Afragola:

Dom Serca znajduje się w dawnej części starego miasta - Afragoli, zamieszkałej głównie przez ludność pochodzenia robotniczego, mocno dotkniętej przez kryzys ekonomiczny. Jest to jeden z regionów Włoch o najwyższej stopie bezrobocia. Od paru lat Afragola jest dzielnicą zamieszkałą przez wielu emigrantów z Afryki.

Senegal to kraj 'Terangi', co oznacza w wolof 'Gościna'. W Senegalu nawet najbiedniejsze rodziny dla swojego gościa są w stanie kupić, za ostatnie grosze, coś do picia albo podzielić się jedyną rybą, która była przeznaczona na obiad dla trzypokoleniowej rodziny. To kraj, w którym istnieje odwieczna zasada, że jeśli coś posiadasz, to musisz się tym podzielić z innymi, którzy nie mają.

Dom Serca znajduje się w Dakarze w dzielnicy Grand Yoff. Wolontariusze Domów Serca przyjmowani są przez mieszkańców jak członkowie rodzin. Razem z nimi zajmują się też zwykłymi rodzinnymi czynnościami – praniem, sprzątaniem, gotowaniem. Poprzez te proste akty codziennej pomocy, nawiązują relację przyjaźni z mieszkańcami dzielnicy.  

Kultura japońska kształtowała się pod wpływami buddyzmu, konfucjanizmu i szintoizmu – religii politeistycznych, nieposiadających odniesień do Boga wszechmogącego i transcendentnego. W historii Japonii religie te nie wpłynęły na rozwinięcie myśli uniwersalnej i abstrakcyjnej, jaką spotykamy w kulturze religii monoteistycznych. Nie dążyły one również do stworzenia idei afirmacji jednostki i pojęcia prawa, jakie znamy w kulturze zachodniej. Przyczyniły się one jednak do rozwoju ducha wspólnoty, harmonii i pragmatyzmu. Wyżej wymienione czynniki mogą pomóc nam zrozumieć bogactwo i odmienność myśli japońskiej od europejskiej. Zderzenie kulturowe staje się jednak jeszcze bardziej wyraźne wraz z upływem czasu spędzonego w Japonii.

Filipińczycy to wspaniali ludzie, którzy potrafią przyjmować życie takim, jakie jest. Wielu z nich nawet w najtrudniejszych życiowych sytuacjach umie zdobyć się na uśmiech. W jednym ze slumsów Manilii - Navotas mieszkają wolontariusze Domów Serca. Mieszkańcy slumsów, żyjąc w trudnych warunkach materialnych, sami siebie zaczynają postrzegać przez pryzmat braków. Odciska to na ich sercach swoje piętno. Choć otrzymują od różnych organizacji wsparcie materialne w postaci leków, programów dożywiania dla dzieci czy doraźnej pomocy, to jednak nie zaspokaja to największej potrzeby ich serca: bycia kimś ważnym, kimś dla kogoś. Może właśnie dlatego tradycja świętowania urodzin wszystkich przyjaciół Domów Serca stała się tak ważna - ucieszyć się, że ktoś jest, że się urodził i istnieje. Dzięki przyjaźni nasi przyjaciele, najczęściej osoby odrzucone nawet przez innych także żyjących w slumsach, nie są kolejnymi anonimowymi Filipińczykami, ale kimś wyjątkowym, kimś kto jest kochany i chciany. Poprzez miłość wolontariuszy doświadczają miłości Boga, który imię każdego z ludzi ma wyryte na obu swych dłoniach.